Ik wil je echt ontmoeten

September, de herfst komt steeds dichterbij. Voor velen van ons ligt de zomervakantie al weer een paar weken achter ons en voor sommigen lijkt het misschien al weer erg lang geleden. Weet je nog, hoe het was?

Die tijd dat het tempo omlaag ging en je even afstand van je dagelijkse beslommeringen nam. Die tijd waar je even aan niets hoefde te denken, je gewoon kon ‘zijn’ en kon genieten. Het nieuws uit de wereld en uit Nederland was ver weg want je telefoon, die had je even uitgezet. Het enige wat je hoefde te doen was in dat moment te leven. Te genieten van wat er om je heen gebeurde en te genieten met wie je op dat moment was.

Je voelde je ontspannen. In je hoofd was het heerlijk rustig en daardoor lukte het ook om met al je aandacht bij dat moment te zijn. Kon je aandachtig luisteren naar de mensen om je heen en leek het haast wel of je veel meer hoorde van wat ze zeiden, je meer betrokken voelde bij hen. Je genoot en toen je de anderen in de ogen keek zag je dat zij het ook zo voelden. Een warm gevoel trok door je heen. Mmm….dat gevoel, dat zou je wel vast willen houden…

Nu, nu ben je weer in je oude vertrouwde omgeving. Je bent weer aan het werk en ook thuis valt alles in het oude ritme. Om je heen gebeurt van alles en er zijn ook allerlei mensen om je heen. Je weet dat, want je ziet dat, in je telefoon. Elk uur grijp je er even naar (dat kan, want je hebt hem 24/7 bij je) en check je alle apps die je maar op je telefoon hebt staan. En dat zijn er heel wat, want je wilt niets missen. WhatsApp, Twitter, Instagram, YouTube, LinkedIn, Facebook, en ook nog even je mail. Je leest wat er gebeurt en om dat te laten merken klik je eens op like, of op share of op retweet.

Toch krijg je niet alles mee. Soms krijg je een reactie of een like terug, vaak ook niet. Is je boodschap duidelijk overgekomen? Werd je grapje begrepen? Tussendoor wordt er thuis ook van alles aan je gevraagd, afwezig geef je antwoord. Het is moeilijk je aandacht erbij te houden en echt betrokken te zijn, bij alles. Je hoofd wordt onrustig, je voelt je gespannen.  Hè, dit gevoel, dit wil je niet…

Want je wilt niets missen…

Ik zie het zoveel om mij heen, mensen die wel vergroeid lijken met hun telefoon. Die ieder moment weer naar dat apparaat grijpen om te kijken of ze iets gemist hebben. Ze zijn zo druk met kijken naar wat er ver weg gebeurt, dat ze missen wat er vlak voor hun neus is. Die vrouw in de trein met wie je zomaar een leuk gesprek had kunnen hebben. De mooie zonsopkomst onderweg in de auto naar je werk. Die collega waar je elke dag mee werkt, maar die je eigenlijk helemaal niet kent. Je kinderen die trots met je willen delen wat ze op school hebben meegemaakt. Je partner die je graag even wil aanraken.

Jammer is dat toch. Dat we contact maken zo vlak en zo vluchtig hebben gemaakt. Want juist in een live ontmoeting krijg je zoveel meer. De subtiele signalen van lichaamstaal, de blik in iemands ogen, emoties die je af kunt lezen van iemands gezicht en niet te vergeten je eigen gevoel en lichaam dat daar op reageert.

Ik mis die extra dimensie, ik mis het voelen. Ik ben dan ook een gevoelsmens. Maar zijn we dat niet allemaal, gevoelsmensen? Zei Maslow niet ooit dat onze basisbehoeften zijn; liefde voelen, warmte, geborgenheid en gezien worden? Maar hoe komt het dat we dat tegenwoordig zo vaak uit dat apparaat halen? Wat is er gebeurd met écht contact maken?

Ik ben een beetje klaar met Facebook en de andere apps. Ik wil je Echt ontmoeten. Ik wil je in de ogen kunnen kijken. Ik wil met aandacht kunnen luisteren naar je hele verhaal en af en toe een vraag aan je stellen omdat ik met je meeleef en meer van je wil weten. Ik wil je aan kunnen raken en een kus of een knuffel kunnen geven. Ik wil je écht ontmoeten want live, is het zoveel leuker.

• geluk
• intimiteit
• relaties