Een nieuw begin
Je wist het. Al langere tijd voelde je dat het echt niet meer zo kon doorgaan. Vastberaden bleef je het nog proberen, maar elke weg die je insloeg liep keer op keer dood. Tot het moment dat je niet langer kon ontkennen dat er iets aan de hand was en je de tijd nam om stil te staan. Achter je liggen wegen die je niet meer wilt bewandelen, en voor je uit…een eindeloos lege weg. Blijf je hier stilstaan? Of…loop je verder?
Het is net als met die oude jas. Maanden, misschien wel jaren zat hij als gegoten om je heen. Je voelde je er veilig en warm in. En iedere keer als je naar buiten ging greep je als eerste naar deze comfortabele jas. Die jas gaf je een bepaalde uitstraling en de mensen om je heen wisten je dan ook feilloos hier aan te herkennen. Dat niet alleen, door die jas hadden ze een bepaald idee gevormd hoe en wie jij moest zijn.
Maar het laatste jaar is er iets gebeurd. Je hebt veel meegemaakt en dat heeft je veranderd. Je bent allang niet meer wie je vroeger was. En de jas die ooit zo lekker om je heen zat, die jas die knelt. Hij voelt zwaar en het kost je steeds meer energie om hem aan te trekken. En als je naar buiten gaat zit hij je soms gewoon in de weg. Het lijkt wel alsof mensen anders op je reageren. Je botst en er ontstaat wrijving. Wat ooit zo comfortabel was, schuurt nu.
Toch blijf je nog iedere keer diezelfde jas aantrekken. Het liefst wil je het graag zo houden want deze weg die je al jaren bewandelt voelt vertrouwd.
En zolang je bezig blijft hoef je er eigenlijk ook niet over na te denken. Het is op de momenten dat je even stil staat, net voor je gaat slapen, dat je het gevoel overvalt dat er toch iets niet klopt. Soms wordt die keuze voor je gemaakt en staat je wereld in een keer op z’n kop. Waardoor je wel gedwongen wordt om stil te staan en de tijd te nemen om na te gaan wat er aan de hand is.
Het is op die momenten dat je blik, gericht op de grond, omhoog gaat en je de wereld om je heen pas echt ziet. En je beseft dat dit de plaats is waar je niet langer wilt zijn. Het is op die momenten dat je voelt wat je al die tijd (als jas, als bagage) met je meesjouwt en hoe vermoeid je je voelt. Het is het moment dat je stopt met vechten en je je overgeeft aan het besef dat het zo niet meer werkt.
Het is dit punt, waar je nu aangekomen bent.
‘The Hidden Gift’
Neem de tijd om eens goed naar die jas te kijken. Vind je hem eigenlijk nog wel mooi? Hoe fijn zou het zijn als je hem kon uittrekken? Hoe fijn zou het zijn als het anders zou gaan?
Weet je, dat je altijd een keuze hebt om het anders te ervaren? Weet je dat je altijd een keuze hebt om het anders te doen?
Wat draag jij als jas mee, wat je zo wanhopig blijft vasthouden? De herinnering aan iets wat in het verleden is gebeurd? De opmerking van een vader, moeder, iemand van school of die collega?
Omdat het toen zo geëindigd is, betekent het dan dat het weer zo gaat? Dat een persoon die mening had, betekent het dan dat het waar is?
Omdat je eerder een bepaalde keuze hebt gemaakt, betekent het dat je het nu weer zo moet doen? Je mag altijd opnieuw kiezen. Je mag altijd je keuze herzien.
Soms is het makkelijker om vast te houden aan iets wat vertrouwd is, hoe pijnlijk het ook voor ons voelt. Maar hoe wil je iets nieuws ontvangen als je handen vol zijn met het vasthouden aan deze oude herinneringen? Er komt een moment waarop je, voorzichtig, een hand los mag laten.
Vertrouwen
Ergens, diep van binnen, weet je wel wat je wilt. Het is dat gevoel, een weten. Een verlangen naar iets wat je nog nooit eerder hebt ervaren, iets wat je nog nooit eerder hebt gedaan. Je ziet het voor je in je dromen, ’s nacht en overdag. Je ziet dan wat mogelijk kan zijn, als je maar…
Toch, de afgelopen tijd ben je al voorzichtig op onderzoek gegaan. Je hebt boeken gelezen, gesproken met mensen, geluisterd naar wat je gevoel je vertelde. Elk van deze stappen heb je gezet, gesteund door de logica dat dat het juiste was om te doen. En nu, sta je stil en wacht je op een volgende aanwijzing.
Maar hoeveel kun je vooraf weten? Hoeveel moet je vooraf weten? Is het nodig dat alle wegen voor je uitgestippeld zijn? Is het nodig dat je vooraf weet wat er gaat gebeuren?
Wat zou er gebeuren als je zou vertrouwen op…jou?
Wat zou er gebeuren als je wist dat, omdat je al zoveel hebt meegemaakt en je al zoveel hebt geleerd, dat je het kunt. Dat je kunt vertrouwen op wat je gevoel je vertelt.
Wat zou er gebeuren als je al het oude (gedachten, emoties, herinneringen en conclusies) zou loslaten en je de sprong zou wagen?
Hoe zou het zijn, als je zou vertrouwen op jezelf en vandaag start met een nieuw begin?
Rechten foto lamp: There is a light that never goes out ~ Sam Wolff
