Inleven in anderen kun je leren
Sla een willekeurige vacature erop na en je ziet woorden als teamplayer, verbinden, samenwerken, inzicht in customer journeys, doelgericht werken met collega’s en cliënten. Stuk voor stuk woorden die gaan over het inleven in mensen. Maar als het inleven in en werken met mensen zo belangrijk is, waarom leren we dat niet op school?
Bepaalde kennis is handig zoals het lezen en begrijpen van een taal en het correct schrijven van de woorden. Het kunnen berekenen van hoeveelheden voor boodschappen en afstanden. Maar een taal correct schrijven betekent nog niet dat je kunt communiceren met een ander. Ingewikkelde formules maken zegt niets over je vaardigheid om mensen bij elkaar te brengen en te houden.
Waarom is er zo weinig aandacht voor het menselijk aspect in het onderwijs en ligt de nadruk op zoveel mogelijk kennis opslaan in je hoofd en competitie onderling?
Wij zijn geen robots, wij zijn mensen
De veranderingen in technologie zijn nog nooit zo snel gegaan als de afgelopen jaren en als ik deskundigen mag geloven zal het de komende jaren nog veel sneller gaan. Het contact met onze medemens verloopt steeds meer via chat of een app in plaats van face-to-face; bij het winkelen, wanneer we een vraag hebben voor een verzekeraar of een bank en in sommige gevallen zelfs in de zorg.
We vergeten soms dat aan de andere kant zich nog steeds een mens bevindt. Google bepaalt misschien wie je bericht te zien krijgt en een app hoe een consument verder wordt geleid, maar het is nog steeds een mens met gedachtes en gevoelens die uiteindelijk bepaalt of zij iets met die informatie gaat doen.
Hoe wij met elkaar communiceren bepaalt hoe gezond onze samenleving is. Op alle gebieden; werk, gezondheid en gelijkheid in het algemeen.
Het inleven in de ander, het menselijke aspect waar zoveel werkgevers naar op zoek zijn in mensen, dat leer je niet uit boeken maar dat leer je als kind van de volwassenen om je heen. Hoe wij met elkaar omgaan en ook hoe wij omgaan met jou als leerling. Met ons gedrag laten wij zien wie je moet zijn en wat je moet doen.
En dat mag veranderen.
Inleven in anderen kun je leren
Hoe zou het zijn wanneer je als leerling boos of verdrietig bent omdat er thuis iets ergs is gebeurd en je gespannen bent, en een leraar niet boos op je wordt maar door je gedrag heen kijkt en ruimte maakt voor jou en jouw emoties? En daardoor de rust bij jou als leerling en in de klas weer terugkeert.
Hoe anders zou het gaan wanneer er wordt gepest en volwassenen niet wegkijken maar zorgen dat er een gesprek tot stand komt? Zodat degene die wordt gepest niet met boosheid en schaamte blijft zitten en degene die pest met een gevoel van schuld? En leerlingen daardoor samen leren een conflict op te lossen.
Wanneer je per ongeluk iets fout doet of bent vergeten dit niet meteen wordt afgestraft maar er met je wordt meegekeken hoe je het de volgende keer anders kan doen. Waardoor je als leerling minder onzeker bent om nieuwe dingen te proberen. En ook iets leert over nederigheid en eerlijk zijn.
Hoe zou het zijn als je op school ook kunt praten over de dingen die lastig zijn je leven en je niet de schijn hoeft op te houden dat het altijd goed gaat? Wanneer je ziet dat ook bij anderen wel eens iets mis gaat en je je niet depressief en eenzaam hoeft te voelen. En daardoor ook meer begrip ontwikkelt voor de leerlingen om je heen.
Dr. Bruce D. Perry (psychiater, onderzoeker en oprichter van Child Trauma Academy) zegt hierover: “Brain development is use-dependent: you use it or you lose it.” Wanneer wij kinderen deze vaardigheden niet leren, blijven deze gebieden in de hersenen onderontwikkeld en zullen zij ze later ook niet kunnen toepassen.
In order for a child to become kind, giving and empathetic, he needs to be treated that way. Punishment can’t create or model those qualities. Although we need to set limits, if we want our children to behave well, we have to treat them well. ~ Dr. Bruce D. Perry
Emotionele ontwikkeling als vak op school
Willen wij het menselijke aspect in onze samenleving behouden en werkgevers nieuwe mensen met deze kwaliteiten blijven vinden zullen wij, volwassenen, het voortouw moeten nemen en naar ons eigen gedrag mogen kijken. Want wij zijn het voorbeeld voor kinderen.
Dat vraagt iets van ons als volwassenen; van ouders, leerkrachten, coaches, mentors. Het houdt niet in dat we allerlei nieuwe dingen moeten leren. Het betekent dat we anders mogen leren kijken. Wat zijn onze overtuigingen over het maken van fouten en omgaan met emoties? Hoe streng zijn wij voor onszelf en daarmee ook voor anderen? Hoe zit het met ons inlevingsvermogen?
Hoe mooi zou het zijn wanneer het leren van deze inzichten een vast onderdeel wordt van elke lerarenopleiding en van elke bijscholing?
Wanneer we samen ervoor gaan zorgen dat we geen robots creëren, maar kinderen ondersteunen te ontwikkelen als mens.
Rechten featured foto: Nikhita S on Unsplash
Rechten foto kind: Cristina Gottardi on Unsplash
Rechten foto kinderen: Annie Spratt on Unsplash
