Iets doen voor een ander
Het is iets moois om iets voor een ander te doen. De dankbare blik in iemands ogen, of de warmte van een lach die zachtjes over een gezicht trekt spreekt vaak boekdelen.
In ‘iets doen voor de ander’ hoor ik soms twee termen die door elkaar worden gehaald.
verantwoordelijk zijn voor ~ zorgen voor
Hoe kun je er voor een ander zijn
Verantwoordelijk ben je alleen voor jezelf. Ieder mens maakt voor zichzelf de keuzes in zijn leven. Het werk wat je wilt doen, met wie je een relatie of vriendschap aangaat, of je ’s ochtends koffie of thee drinkt en of je wel of niet de energie gaat opbrengen om van de bank te komen en te gaan sporten. Het zit in de kleine dagelijkse dingen, net zo goed in de grote belangrijke momenten van je leven.
Als pleeg/stief/ouder kun je de zorg dragen voor een kind. Daarbij begeleid je een kind bij het zelf leren maken van keuzes. Door vallen en opstaan, wat uitleg en positieve aanmoediging leert een kind zo wat wel werkt en wat niet. In andere woorden; het leert gezonde keuzes maken die bij hem passen.
Je kunt wel rekening houden met of zorgen voor iemand anders. Door het gewoon op de man/vrouw af te vragen “kan ik iets voor je doen?” kom je er snel achter óf iemand hulp kan gebruiken en wat die hulp dan zou kunnen zijn.
Empathie of manipulatie
Empathie, is hoe het in de psychologie wordt genoemd; het figuurlijk in de schoenen van een ander gaan staan en je inleven in de gevoelens of gedachten van een ander.
Iemand overtuigen om iets te moeten doen kan raken aan emotionele manipulatie. Vaak wordt daar gebruik gemaakt van schuld, plicht en angst. “Als je niet dit doet, dan…”.
Gebeurt dit bij een jongere dan noemen we dit parentificatie; een kind beïnvloeden dat het verantwoordelijkheden en taken gaat dragen die niet de zijne zijn en te groot voor zijn leeftijd.
Zorgeloos opgroeien
Een goed voorbeeld, of eerder slecht voorbeeld, is de kinderpersconferentie van deze week. Uitleg geven is een, maar consequenties aan gedrag verbinden die de implicatie dragen dat anderen ziek worden of overlijden is een verantwoordelijkheid die een kind nooit hoort te dragen. Net zoals de uitspraak dat ‘kinderen een voorbeeld voor ouderen zijn.’ Een kind is nooit het voorbeeld. Een volwassene is het voorbeeld.
Een kind heeft nog te weinig kader (levenservaring) om dit goed te kunnen plaatsen. Het zal altijd alles doen om het de ouders naar de zin te maken, omdat het voor zijn verzorging, liefde en geluk afhankelijk is van diezelfde ouders.
We leven niet meer in de Middeleeuwen. Je bent niet op kruistocht, noch ben je Jeanne D’Arc. Je hoeft jezelf niet op te offeren.
Want wees eens eerlijk; in welke relatie, familie, vriendschap of groep collega’s is dat ooit goed gegaan waarbij één persoon voor de ander bepaalt wat er moet gebeuren? Of waar één persoon alle zorgen op zich neemt?
Bovendien is de verantwoording dragen voor een ander een veel te zware taak om op je schouders te nemen. Zeker voor een kind.
Iets doen voor een ander is iets moois. Vooral als de ander daar ook echt mee geholpen is. En vooral als het echt uit het hart komt, en niet wordt opgedrongen.
Rechten foto: Limor Zellermayer via Unsplash
