Afstand overbruggen
Ik ben er de persoon niet naar om uren door een stad of een winkel te struinen.
Wanneer ik iets nodig heb, maak ik eerst een lijstje en bedenk ik vooraf welke winkels en in welke volgorde ik die bezoek. Mijn bezoek aan een supermarkt verloopt op een zelfde manier. Voor ik een voet over de drempel zet, heb ik in gedachten eerst de inhoud van mijn keukenkastjes en koelkast doorgenomen. Waar had ik ook alweer de laatste van gegeten en, wat wilde ik vanavond eten maar heb ik niet meer in huis?
In één rechte lijn loop ik heel gericht van winkel naar winkel, en van schap naar schap. Hoewel dat lopen snel en gefocust gaat zijn mijn bezoekjes niet vluchtig, net zo min zijn ze nonchalant. Want iedere keer kijk ik uit naar de gesprekjes die er altijd weer ontstaan.
De bekende gezichten bij de broodafdeling die wanneer ze mij een brood zien uitzoeken al zeggen “gesneden, toch?” Het praatje bij het afrekenen bij de kassa. Zelfs de verontschuldigend lachende gezichten wanneer je de hoek omslaat naar een ander gangpad en winkelwagentjes per ongeluk tegen elkaar botsen.
En wie mij al wat langer kent, weet dat mijn dagelijkse wandeling door de straten van mijn buurt er net zo uitziet; hoog wandeltempo, hetzelfde rondje en aandachtig voor alles om mij heen.
Anderhalve meter afstand
Maar sinds de maatregelen van het RIVM is er iets veranderd. Zorgvuldig letten we allemaal op de anderhalve meter die er nodig is van mens tot mens. Wanneer we iemand horen hoesten maken we die ruimte zelfs nog iets groter en lopen we met een boogje om de ander heen. We houden afstand.
Ik merk het wanneer ik naar buiten ga. Er zijn geen winkelwagentjes meer die tegen mij aan botsen met verontschuldigend lachende gezichten. Eerder angstvallige bewegingen, onhandig gemanoeuvreer en ontwijkende blikken.
En wanneer ik tijdens het wandelen iemand tegenkom en hoopvol mijn blik opzij richt, voel ik meer dan de anderhalve meter afstand die ik tussen ons in bewaar. Geen ogen die mijn blik beantwoorden. Eerder naar binnen gekeerd en een gehaaste tred.
Na een “goedemiddag” van mijn kant volgt heel soms een voorzichtige reactie.
Een wandeling door mijn buurt of een bezoek aan de supermarkt lukt niet meer in één rechte lijn. Maar al moet ik slalommend om de ander heen, weet ik dat er altijd nog iets is wat de afstand tussen ons kan overbruggen.
We kunnen altijd nog naar elkaar glimlachen.
Rechten foto: Nathan Dumlao via Unsplash
