Zet je masker af
Ik hou van kleine imperfecties in mensen en dingen. Van scheurtjes, barstjes en gebreken. Een kledingstuk dat tot de draad versleten is. Een boek waarvan je aan de omgekrulde bladzijdes kan zien hoe vaak het gelezen is. Een gezicht met rimpels en lijnen. Waarom? Ze vertellen verhalen. Ze onthullen dingen van ergens diep van binnen. Verhalen over intense periodes, over moed en over doorzettingsvermogen. En vooral, verhalen over liefde. Verhalen over echtheid. Ik hou van die kleine imperfecties. Ze maken dingen en mensen mooi.
Ik vraag mij dan ook af, is iets wat mooi is altijd echt? Of kan iets wat echt is, heel mooi zijn?
Perfect
Wat is het toch met onze neiging om alles glad te willen strijken en mooier te willen maken dan iets is? Onze moeite met het maken en toegeven van fouten. Onze neiging om ons anders of groter voor te doen dan wie we zijn. Onze hang naar de mooiste spullen en perfecte gezichten en lichamen. Onze zucht naar perfectie?
Is het een behoefte aan geluk in ons leven? Een wens om positiviteit te ervaren? De neiging om beter te willen zijn dan de ander? Of is het een vlucht en hebben we moeite om te accepteren dat dingen niet altijd gaan zoals wij willen dat ze gaan? Een ontwijken van de lastige emoties als schaamte en schuld in ons leven? Is het een bescherming of manier om te blijven staan? Of is het een oprechte wens voor verandering en groei?
Begrijp me niet verkeerd, ik ben voor geluk en voor genieten van het leven. Van nature ben ik een optimist die altijd zoekt naar oplossingen en mogelijkheden. Maar kom op, we kunnen daar ook in doordraven. Moet het altijd zo perfect zijn? En is dat dan mooi?
Volgens ‘van Dale’ is de betekenis van het woord perfect, ‘volmaakt’. Wanneer ben je dan volmaakt?
Is volmaakt, het zijn zonder gebreken en zonder moeilijkheden? Of is volmaakt, ‘volledig’ en ‘heel’?
Ben je volmaakt en heel als er niets aan de hand is? Als je doet alsof niets je kan raken. Als alles in je leven (zogenaamd) rooskleurig en vlekkeloos is?
Of, ben je volmaakt en heel als je laat zien dat je je leven leeft? Dat je naast mooie ervaringen ook tegenslagen hebt gekend, dat je die doorleefd hebt en littekens hebt opgelopen en dat je er nog steeds bent.
Het masker af
Ik kijk graag naar een programma als ‘Over de Streep’, waarin middelbare scholieren gevraagd wordt om met elkaar in gesprek te gaan en meer van zichzelf te laten zien. Sinds kort is er ook een versie met volwassenen, ‘Als je me echt zou kennen’. Allebei programma’s met mooie mensen.
Mensen net zoals jij en ik. Mensen die in hun leven ook van alles meemaken, soms leuk en soms bijzonder vervelend. Dat ze daar dan staan en hun ervaringen delen, dat vind ik moedig en dat is mooi om te zien.
Maar het mooiste gedeelte zit voor mij aan het eind van het programma.
Dan zie ik zo’n andere groep mensen daar staan.
Waar in het begin ze nog een geslotenheid uitstralen, zie ik aan het eind een openheid naar de wereld om hen heen. Waar ze bij aanvang enigszins verhard overkomen, zie ik aan het eind een ontspanning en een zachtheid.
Aan het eind van het programma zie ik mensen met wie ik mij kan en wil verbinden. Omdat ze het laagje hebben laten vallen en zichzelf laten zien, met alle deukjes, schrammetjes, blauwe plekken en littekens.
Dat is niet kwetsbaar. Juist aan het eind van het programma komen ze zoveel krachtiger op mij over. Dan zie ik mensen staan in hun kracht. Open, zacht, toegankelijk en vooral, echt. Dan zijn ze zo mooi.
Echt is mooi
Er is in het Japans een woord als ‘kintsugi’. Het betekent ‘samenvoegen met goud’. Het is de kunst van het repareren van gebroken aardewerk met goud en begrijpen dat als iets beschadigd is, het niet meteen weggegooid hoeft te worden. Het verdient nog steeds onze aandacht en ons respect. Het is begrijpen dat het gebroken stuk mooier is omdat het gebroken is geweest.
Zet je masker af. Dat is zoveel echter, dat is zoveel mooier.
Rechten foto appel: George Rustchev
