Je hoeft het niet alleen te doen
Vastberaden gaat ze door. Haar blik gericht op de weg die voor haar ligt. De weg oogt leeg en verlaten. Geen mensen om haar heen of voor haar, niemand die deze route ooit eerder heeft genomen. Er is geen kaart van dit gebied, noch staan er borden langs de kant van de weg die haar de goede richting uit wijzen. Toch, instinctief weet ze waar ze naar toe wilt. In haar gedachten heeft ze het al gezien, dat punt waar ze wil uitkomen. In haar dromen heeft ze het al gevoeld, de trots en voldoening van het halen van haar doel. Het is dát gevoel dat haar heeft aangespoord om op weg te gaan.
Het is niet altijd makkelijk, deze ongebaande weg waarvoor ze heeft gekozen. Ze probeert de gaten en hobbels in de weg te ontwijken. Maar omdat ze alleen is en zich niet kan richten op iemand voor haar, kan het gebeuren dat ze die gaten niet op tijd ziet en er vol in gaat. Soms overvalt haar het gevoel dat er wellicht meer is dan dat doel dat ze voor ogen heeft. Is het echt één rechte weg? Hadden er geen andere afslagen moeten komen?
Niet iedereen in haar omgeving weet dat ze op weg is gegaan. Lang heeft ze getwijfeld of ze aan anderen ging vertellen over haar reis en over haar doel. Natuurlijk, ze weet dat er mensen zijn om haar heen die haar willen steunen en aanmoedigen om het vooral te proberen. Toch herinnert ze zich ook andere momenten. Gelegenheden waar meningen onbewust geventileerd werden en ‘goede’ raad ongevraagd werd gedeeld. Momenten die haar meerdere malen hadden ontmoedigd om openlijk te delen wat er in haar leefde.
Deze keer is het gevoel echter zo sterk dat ze zich niet meer laat afhouden van het volgen ervan. Ze besluit om het maar met een paar mensen te delen. Zij zijn precies op de hoogte waar ze naar toe wil gaan. Anderen weten slechts dat ze ergens onderweg is.
Een stoere stap. Aan haar keuze zit een keerzijde. Ze voelt zich af en toe alleen en onzichtbaar daar op die lege weg. Het is op één van die momenten dat ze even stopt en de tijd neemt om om zich heen te kijken.
Haar blikt valt op een figuur vlakbij het punt waar ze is gaan zitten. De figuur kijkt haar uitnodigend aan en wenkt haar dichter bij te komen. Ze aarzelt…maar besluit toch om op de uitnodiging in te gaan.
Ze raken in gesprek. Over dromen en over het onderweg zijn. Het is een open gesprek en vooral, eentje in twee richtingen. Een gesprek zonder meningen en zonder tips en advies. Zo anders dan ze het eerder heeft ervaren. Er zijn juist heel veel vragen. De figuur wil graag weten wie ze is en waarom ze voor deze weg heeft gekozen. Waarom op deze manier en wat wil ze bereiken?
Hoe meer vragen aan haar worden gesteld, hoe meer ze zich gezien voelt. Hoe meer ze zich gezien voelt, hoe meer ze durft te delen. Hun gesprek gaat zo nog een tijdje door en voor ze het beseft zijn er uren verstreken. Ze voelt hoe fijn het is om woorden te geven aan wat er binnen in haar leeft. En het is dan, dat ze ziet hoe groot haar verhaal is.
Als ze even later opstapt om verder te gaan merkt ze dat er iets in haar is veranderd. Het lijkt wel alsof ze meer ziet van haar omgeving. Details die ze eerder over het hoofd had gezien, vallen haar nu op. Ook merkt ze dat er nog andere wegen zijn die naar haar doel leiden. De ontmoeting met de figuur heeft plekken in haar wakker gemaakt waarvan ze het bestaan allang was vergeten.
Een glimlach glijdt over haar gezicht en even sluit ze haar ogen. Ze voelt een warm gevoel in haar borstkas opwellen. Een beetje verrast is ze wel over dit nieuwe gevoel. Toch, ergens voelt het bekend en heel vertrouwd.
Als ze haar ogen opent en weer opkijkt, ziet ze voor haar een nieuwe klim verschijnen. Ze zet aan en met het vuurtje in haar aangewakkerd rijdt ze vol vertrouwen verder, haar glimlach veranderd in een luide schaterlach.
Rechten foto: Piotr Trybalski
