Ik herinner mij de eerste weken van mijn burn-out nog goed.
Het gevoel, alsof iemand een kleed onder mijn voeten had weggetrokken en ik totaal geen grip meer had op mijn leven. Het gevoel gefaald te hebben. Dat het mij niet was gelukt om een leven te leiden net als ieder ander mens. Hoe moe ik eigenlijk was van dat leven dat helemaal niet bij mij paste.
Ik snapte ook niet hoe mij dit had kunnen overkomen. Ik, die het tientallen jaren was gelukt om alles wat in mijn leven gebeurde met mijn hoofd te beredeneren. Ik, die normaal gesproken grip had op mijn leven. Maar vanaf dat ene moment lukte het gewoon niet meer. Ik herinner mij dat gevoel, van machteloosheid en verdriet. Mijn ziel lag in stukken en ik had geen idee hoe ik het weer in elkaar moest zetten.
Aan de buitenkant was niets van dit alles te zien. Ik was bezig om zelf te begrijpen wat er gebeurde en ook kon ik het zelf niet onder woorden brengen. Dat was pijnlijk. Net zo pijnlijk was het om niet begrepen te worden. Soms denk ik wel eens dat het makkelijker was geweest voor mijn collega’s als ik wel op krukken had gelopen. Als mijn arm in het gips had gezeten. Dan had je kunnen zien dat er iets aan mij stuk was. Dan was duidelijk geweest dat ik pijn had.
Maar als je niet op krukken loopt, betekent het niet dat je geen moeite hebt om te blijven staan. Als je geen gips draagt, betekent het niet dat je niet stuk bent en geen pijn hebt.
Wanneer je burn-out of depressief bent dan ben je aan de binnenkant stuk. Dan doet het van binnen pijn. Dat is een emotionele pijn en dat heeft net zoveel tijd nodig om te helen.
Deze emotionele kant wordt nog vaak vergeten. Emoties zoals verdriet en boosheid vinden we lastig. We vinden het moeilijk om ze toe te laten en zijn bang dat we er in blijven hangen. We denken dat het ons kwetsbaar maakt als we ze zouden delen met iemand anders. We denken dat we de enige zijn die dit overkomt. En ook weten we ons niet altijd een houding te geven als iemand verdriet of boosheid aan ons laat zien.
Daarmee doen we onszelf tekort.
Mijn burn-out en mijn depressieve gevoelens waren ongelooflijk k….. Maar achteraf, is het het beste wat mij is overkomen. Want voor het eerst in mijn leven werd ik gedwongen weer naar mijn gevoel te luisteren. Doordat ik de tijd nam om mijn emoties te voelen en mijn gedachten daarover te onderzoeken begreep ik mijzelf veel beter. Zag ik waar ik de verkeerde keuzes had gemaakt. En zag ik ook waar ik mijzelf kon ontwikkelen. Begreep ik ook dat er nog oude wonden waren die geheeld mochten worden. Zo heb ik de stukken van mijn ziel weer in elkaar kunnen zetten. Heb ik ze op een betere manier in elkaar kunnen zetten en werd ik een betere versie van mijzelf.
Het niet voelen van mijn emoties en niet praten over wat ik voelde was juist de oorzaak van mijn burn-out. Het was ook de oplossing om er uit te komen.
Geef elkaar de ruimte. Om te voelen, om te delen en om echt te helen.
Rechten foto: Tom Pumford / Unsplash
