Jezelf zijn

Vanochtend zat ik te kijken naar een aantal filmpjes, onder andere over kinderen in Zuid-Amerika. Kinderen die al op jonge leeftijd door anderen aan het werk worden gezet. In plaats dat ze dingen mogen doen die je als kind normaal hoort te kunnen doen en die je zelf leuk vindt. Aan het einde van één filmpje hoor ik een meisje zeggen ‘ik wil iemand zijn’. Dat raakte me en ik dacht, ‘je bent al iemand. Je hoort de ruimte te krijgen om dat te laten zien, maar je BENT al iemand’.

Het zette mij aan het denken over vrijheid en jezelf zijn. Want hoewel we hier in westerse landen veel mogelijkheden hebben, veel meer dan dat meisje in Zuid-Amerika, pakken wij niet allemaal de ruimte om ‘iemand’ te zijn en om onszelf te laten zien.

Ik zeg dat omdat ik dit jaar dit thema, ‘jezelf zijn’ en ‘ontdekken wat je wilt,’ wel erg vaak tegenkom. En van verschillende kanten. Want op het ene moment lees ik mooie verhalen over startups en mensen die hun dromen najagen. Maar in een ander medium valt mijn oog dan op een column van Ben Tiggelaar, ‘Vijf dingen waar je spijt van krijgt aan het einde van je leven’. Wat is het met dit onderwerp dat ons zo bezighoudt? Zijn we dan nu niet onszelf? Laten we ons ware gezicht niet zien? En doen we niet waar we echt plezier aan beleven? Waarom nemen wij onze ruimte niet in?

Voor mij betekent mijzelf kunnen zijn, de vrijheid hebben om te doen wat ik wil doen omdat ík het  leuk vind. Dingen waar ik heel vrolijk en blij van word. Dingen waar ik zó van geniet dat ik in mijzelf moet lachen en met een big smile rond loop. Zoals hardop meezingen met kerstliedjes en dan van Bing Crosby tot Mariah Carey. Of naar het strand gaan en urenlang met mijn voeten in de branding staan om met mijn ogen dicht te genieten van het geluid van de golven. Of als klein meisje als majorette mee mogen lopen met de fanfare door ons dorp en hoe trots ik was toen ik later voorop mocht lopen. Dingen die ík leuk vind om te doen, ongeacht wat anderen daarvan vinden.

Het klinkt zo eenvoudig want hé, waarom niet. Toch hebben veel mensen wel een mening over wat iemand anders doet. Vooral als je een beetje afwijkt van het grote geheel en van wat ‘gangbaar’ is.

Je BENT al iemand

Als ik naar iemand kijk dan zie ik soms niet wat iemand doet of hoor ik niet wat iemand zegt. Op zo’n moment kijk ik even in iemands ogen. Als op dat ogenblik die ogen stralen en er een vrolijk lichtje in brandt, dan zie ik iemand die vrij is en die geniet. Dan zie ik iemand die IS.

Het feit dat je er bent is namelijk al voldoende. Je hoeft niet iemand te WORDEN of van alles aan jezelf te verbeteren omdat anderen dat zo graag willen. Je BENT. En zolang jij gelukkig bent met wat je doet en anderen daarmee niet schaadt of pijn doet is dat al helemaal goed.

Ik vind het fijn om bij deze mensen te zijn. Want op zo’n moment straalt er ook iets van dat geluk en van die kracht op mij af. Het geeft mij ook de ruimte om iets meer van mijzelf te laten zien.

Ik herken dit thema ook bij mijzelf. Een jaar geleden heb ik afscheid genomen van een vaste baan in een grote organisatie. En 2014 werd een jaar om te ontdekken wie ik was en wat ik nu echt graag wilde. Was het dan toch communicatie? Ondanks dat mij zo vaak door collega’s was verteld dat ik niet mocht en niet kon schrijven. Was het toch mijn spirituele kant verder ontwikkelen door mijn opleiding tot aurareader af te maken? Ondanks dat mensen dat zweverig en vaag vinden. Of was het toch mensen willen helpen door mijn levenservaringen te delen? Ondanks dat dit een enorme stap buiten mijn comfortzone zou worden.

Het antwoord bleek heel eenvoudig, het waren al deze dingen bij elkaar. Omdat het de dingen zijn waar ik heel vrolijk en blij van word. Dingen waar ik zó van geniet dat ik in mijzelf moet lachen en met een big smile rond loop. Die dingen bleken mijn talenten te zijn. En ze kwamen samen in wat ik dit jaar heb gedaan, het opzetten van mijn blog The Blue Butterfly. Het zijn de dingen die er altijd al zijn geweest. Het is wie ik al die tijd al BEN.

We verschillen niet zoveel van elkaar, dat meisje in Zuid-Amerika en ik.

Ik herinnerde mij dat ik in december 2013 een workshop heb gevolgd. Het onderwerp van deze dag was vertrouwen in jezelf en in hoeverre je vertrouwen hebt in je toekomst, in je wensen en in je dromen. Aan het einde van de dag werd ons gevraagd na te denken over wat we het allerliefste zouden willen in ons leven en dat op een briefje te schrijven. Het briefje heb ik tot een klein pakketje gevouwen en veilig opgeborgen in een potje bewaard.

Het heeft het afgelopen jaar op een plank gestaan, in het zicht. En iedere keer toen ik dit jaar een belangrijke keuze moest maken, viel mijn oog op dat potje op die plank. Ik heb dat briefje er weer bij gepakt en gelezen wat ik als wens opgeschreven had. Mijn grootste wens; ‘ik wil vrij zijn om mezelf te zijn’.

Foto: Written in Ink (I am what I am) by Philip LePage

• eigenwaarde
• onzekerheid
• vrijheid