Stilte
Op het moment dat de fluit klinkt, ben ik halverwege de trap naar het perron. Ik versnel en boven aangekomen kan ik nog net bij die ene geopende deur de trein inspringen. Opgelucht loop ik de coupé in en spot vrij vooraan een vierpersoonszitje, helemaal leeg. Wat een geluk. En terwijl ik ga zitten zet de trein zich in beweging. Ik kijk naar buiten en verheug mij op een rustig half uurtje het landschap aan mij voorbij laten gaan, om ondertussen mijn gedachten tot stilstand te brengen. Een half uurtje helemaal niks.
We hebben het station nog maar net verlaten als achter mij drie opvallende vrouwenstemmen de coupé vullen. Ik hoef (en ben geloof ik niet de enige) niet zoveel moeite te doen om te horen waarover zij het hebben. De dames zijn blijkbaar een dagje op pad en nemen uitgebreid het reizen per trein en alle voor- en vooral de nadelen onder de loep. Hun hoge, scherpe, afkeurende stemmen galmen door de ruimte. Af en toe klinkt er een zware stem die probeert aan het gesprek deel te nemen. Voor mij, als HSP-er, voelt het alsof ze niet achter mij maar vlak naast mij zitten en hun verhaal van dichtbij in mijn oor toeteren. Ik krimp ineen bij de overdaad aan geluid.
Met een schuin oog kijk ik omhoog naar het raam. Zucht… geen ‘S’ te zien op het raam.
Een uitkomst die ‘S’, helemaal voor hoogsensitieven. De ‘S’ is een stiltecoupé waar geen fluittonen en andere beltonen continu klinken als telefoons overgaan. Waar niet de laatste ins en outs van nieuwe vriendjes worden gedeeld door studenten, waar geen harde muziek uit oortelefoons schalt en waar niet iemand naar huis belt om alvast te melden hoe laat hij op het station is en en passant nog even het boodschappenlijstje doorneemt. Je staat soms versteld over wat mensen met luide stem bespreken in de trein.
In mijn haast om de trein te halen heb ik vergeten te letten of ik in een stiltecoupé was gaan zitten. Even flitst het door mijn hoofd of ik alsnog op zal staan om er eentje te zoeken. Maar een vierpersoonszitje voor mij alleen is best fijn en ik besluit om plan B in te schakelen. Plan B is mijn ultieme redding. Bij nachtelijke muzikale feestjes van buren, in kantoortuinen waar collega’s hun vingers op hun toetsenbord laten neerdalen als slaghamers. Plan B, zijn mijn oordopjes.
Zoekend rommel ik in mijn tas en net als ik ze gevonden heb, zie ik een man tegenover mij plaatsnemen. Hij vraagt of ik bezwaar heb dat hij daar gaat zitten. Het is de zware stem uit het groepje. Ik kijk hem twijfelend aan, maar knik toch maar goedkeurend. Waarom gaat hij nou apart zitten van zijn vriendinnen?
Ik doe mijn oordopjes in en voor de vorm plug ik ze in mijn mobiele telefoon die ik verder niet aanzet. Wie mij zo in de trein zou zien zitten zou denken dat ik vaak naar muziek luister. Maar niets is minder waar. Als ik erover nadenk heb ik de oordopjes daar nog nooit voor gebruikt. Voor mij zijn ze de ideale geluidsdemper en ik ga niet van huis zonder.
Als ik mijn blik afwend van het raam en weer naar de man kijk, zie ik dat zijn ogen zijn dichtgevallen. Zijn kin op de borst en met zijn hoofd enigszins opzij duidt erop dat hij in slaap is gevallen. Ben ik toch niet de enige die de stilte zocht.
