Een introvert komt een kamer binnen
Mijn ogen speuren langs de keurig van A tot en met Z gerangschikte kaartjes. H, I, J, ah, daar is die van mij. Met mijn badge in de hand loop ik verder naar de ingang van de zaal.
Dit zou het begin van een meeslepend verhaal kunnen zijn. Eentje waarin de vrouwelijke hoofdpersoon zich vol enthousiasme stort in een groep onbekende mensen. Waar ze doortastend haar weg vindt, uitgelaten praat met de een na de ander en na afloop vol energie huiswaarts keert met het besef dat ze heel veel nieuwe leuke mensen die dag heeft ontmoet.
Dat zou inderdaad een mooi verhaal zijn. Maar als je hoogsensitief en introvert bent, net als ik, dan ziet dat beeld er vaak heel anders uit.
Mij zomaar in een groep met voor mij geheel vreemde mensen storten? Nou…nee. Mijn gedachten zijn eerder het tegenoverstelde; het liefst ga ik rechtsomkeert, meteen weer naar huis. Geloof me, als ik daar op de drempel van die zaal kon kiezen zou ik dat nog doen ook. En misschien had ik mij zelfs helemaal niet aangemeld. Had ik de uitnodiging voor die netwerkbijeenkomst, die borrel of dat feest wel gelezen en was ik in het begin heel blij ermee. Maar hoe dichterbij de datum kwam, begon ik mij steeds onzekerder te voelen en besloot ik op de ochtend van het event; “nah, ik ga toch maar niet…”.
Het is niet dat ik anderen niet wil ontmoeten. Juist helemaal niet. Ik hou van mensen. En vooral houd ik van een echt gesprek, van echt contact. En wat anderen ook over mij mogen denken, ik ben niet verlegen. Ik kan echt wel praten hoor. Alleen…jullie (ja jullie, die anderen) zijn met zoveel, in één ruimte, bij elkaar… Daar krijg ik het een beetje benauwd van. Als ik in een ruimte met mensen stap valt alles mij op, of ik dat nou wil of niet. De verschillende stemmen die door elkaar heen praten, de muziek op de achtergrond, de verschillende geuren van het eten. Ja zelfs wat mensen onbewust uitstralen. En dat is heel veel informatie om in een keer te verwerken. Wij introverten kiezen dan meestal een andere, eigen weg: stilletjes ergens bij aansluiten, aan een leeg tafeltje gaan staan of we lopen weg. Tja…
Aangekomen bij de ingang van de zaal blijf ik even staan. De ruimte is al aardig gevuld, overal zijn groepjes mensen al druk met elkaar in gesprek. Even aarzel ik en voel ik de onrust in mijn lichaam toenemen. Stap ik naar binnen? En naar wie, loop ik dan toe? Ik laat mijn blik door de volle ruimte gaan en bij elk groepje blijft mijn aandacht voor heel even hangen.
Drie mannen in blauw pak op links. Druk pratend en elkaar overstemmend. Afwezig en onverschillig kijkt ieder van hen een andere kant op. Nee, dat wordt hem niet.
Iets verderop een vrouw en een man. Rustige mensen. Vriendelijk. Opgaand in hun gesprek. Nah, dat voelt als storen in een goed gesprek.
Op rechts, de bar met daarvoor een rij lege stoelen. Hmm…rust, dat is fijn… Nee, Linda! Kom op, focus. Je kunt dit!
Midden van de zaal. Een groepje van vijf vrouwen en mannen. Vriendelijk. Open. Ah, kijk, één van hen kijkt mij lachend en uitnodigend aan. Dat voelt goed. Oh, maar twee van hen kijken spiedend naar de badges met namen om vervolgens misprijzend hun blik af te wenden. Nah…toch niet.
Tafeltje rechts achterin. Zo goed als leeg, met één man. Quasi aandachtig bezig met zijn telefoon. Hihi. Een collega-introvert. Zou kunnen, zou kunnen…
Ik kijk en ik observeer. Maar bovenal…ik voel.
Ik mag dan wel introvert zijn, mijn meer dan sensitieve kant heeft een groot voordeel; ik kan voelen.
Ik kan voelen hoe elke persoon is. Ik voel of iemand gesloten of open is en open staat voor een echte ontmoeting, een echt gesprek. Ik voel bij wie ik mij op mijn gemak zal voelen en bij wie niet. Ik voel of iemand echt is of zich anders voor doet.
Mijn observatieproces duurt slechts een paar tientallen seconden. Ik voel hoe mijn onrust verdwijnt en zelfverzekerd loop ik naar een groepje toe.
Wanneer ik na afloop huiswaarts keer is het niet met het besef dat ik heel veel nieuwe mensen heb ontmoet. Ik heb een paar mensen Echt gesproken. Na afloop ga ik naar huis wetende dat ik de juiste mensen heb ontmoet!
Rechten foto: Brooke Lark via Unsplash
